بذر گیاه گوشت خوار ساراسنیا شولاکفلانزه روبرا (Sarracenia Schlauchpflanze rubra)

ساراسنیاها گیاهان چندساله و دارای شاخ‌وبرگ علفی هستند که از طریق ریزوم زیرزمینی رشد کرده و تعداد زیادی برگ پارچی‌شکل و کروی دارند که از نقطه‌ی رشد به سمت بیرون بزرگ شده و سپس به سمت بالا حرکت می‌کنند، به گونه‌ای که دهانه‌ی تله‌ی آن‌ها به سمت مرکز تاج است. این تله یک لوله‌ی عمودی با یک کلاه است که در بالای قسمت ورودی قرار دارد؛ پایین‌تر از کلاه و در بالای لوله، یک لبه‌ی پیچ‌خورده است که نکتار و بوها را ترشح می‌کند. البته کلاه نیز معمولاً نکتار تولید می‌کند، اما مقدار تولیدشده توسط آن کمتر است.
داخل لوله‌ی پارچی می‌تواند به 3 الی 5 ناحیه‌ی مجزا تقسیم شود که این تعداد به گونه بستگی دارد: ناحیه‌ی یک کلاه است، ناحیه‌ی دوم همان لبه‌ی پیچ‌خورده و باقی قسمت‌های ورودی تله است، درحالی‌که لایه‌های 3 و 4 (که در برخی از گونه‌ها در قالب یک ناحیه ترکیب می‌شوند) و ناحیه‌ی 5 (که فقط در گونه‌ی ساراسنیا پرپریا موجود است) از بخش‌های دیگر لوله‌ی واقعی محسوب می‌شوند. هریک از این نواحی دارای کاربرد ویژه‌ای هستند و ویژگی‌های ریخت‌شناسی و فیزیولوژیک مختص خودشان را دارند.

مکانیزم گوشت‌خواری:
تمامی گونه‌های ساراسنیا حشرات و سایر طعمه‌ها را بدون استفاده از قطعات متحرک شکار می‌کنند. تله‌های آن‌ها ساکن بوده و بر اساس ترکیبی از حقه‌ها (ازجمله رنگ، رایحه و نکتار) و عدم قابلیت فرار بنا شده است؛ معمولاً ورودی تله‌ها ذاتاً یک‌طرفه می‌باشد.
اکثر گونه‌ها از ترکیب بو، نکتار مخدر، ته‌نشین‌های مومی (برای گیر انداختن پای حشره) و جاذبه برای سرنگون کردن طعمه داخل پارچشان استفاده می‌کنند. کونین که یک داروی مخدر برای حشرات است، در ترشحات نکتارگونه‌ی ساراسنیا فلاوا کشف شده است. هنگامی که حشره داخل شد، لبه‌ی گیاه را که با سطح مومی پوشانده شده بسیار لغزنده می‌یابد. در ادامه‌ی لوله حرکت رو به پایین وجود دارد که برگشت را غیرممکن می‌کند و پایین‌ترین قسمت لوله که یک استخر مایع حاوی آنزیم‌های گوارشی و واسط‌های مرطوب‌کننده است، به سرعت طعمه را غرق کرده و عملیات گوارش را آغاز می‌کند. اسکلت‌ها معمولاً هضم نمی‌شوند و در طول دوره‌ی تابستان داخل لوله‌ی پارچ را پر می‌کنند.
فقط ساراسنیا پرپریا است که مقدار قابل توجهی آب باران در داخل پارچ‌های لوله‌ای خود دارد. این یک شایعه است که تمامی گونه‌ها حاوی آب هستند. درواقع، کلاه‌های سایر گونه‌ها برای نگه‌داری آب کمک کرده و جلوی فرار طعمه‌های پرنده را می‌گیرند.

دانه‌ها و گل‌ها:
گل‌ها در ابتدای بهار و به همراه یا اندکی جلوتر از اولین پارچ‌ها ظاهر می‌شوند. آن‌ها به صورت تکی روی ساقه‌های بلند قرار گرفته و معمولاً خیلی بالاتر از تله‌های پارچی هستند تا از به دام انداختن گرده‎‌افشان‌های بالقوه جلوگیری کنند. گل‌ها که بسته به گونه بین 3 الی 10 سانتی‌متر قطر دارند، دراماتیک بوده و یک طراحی جالب دارند که از گرده‌افشانی توسط خودشان جلوگیری می‌کند. این گل دارای 5 کاسبرگ است که با استفاده از سه برگچه، تعداد زیادی بساک و یک استایل 5 گوشه‌ی چترمانند حمایت شده و بر روی آن 5 گلبرگ زرد یا قرمز رنگ مشاهده می‌‎شوند. گل به صورت کلی وارونه نگه داشته می‌شود تا آن قسمت چتر مانند بتواند گرده‌ای که از بساک‌ها می‌افتد را بگیرد. کلاله‌ها در نوک قسمت چترمانند قرار می‌گیرند. گرده‌افشان‌های اصلی زنبورها هستند. زنبورهایی که به دنبال نکتار هستند، باید به زور راهشان را از کنار کلاله‌ها باز کنند تا بتوانند به محفظه‌ای که توسط قسمت چترمانند تشکیل شده وارد شوند. در درون آن، ناگزیر با تعداد زیادی گرده در تماس قرار می‌گیرند که هم از طریق بساک‌های آویزان به دست آمده و هم در داخل محفظه جمع‌آوری شده‌اند. در راه خروج، زنبورها باید راه خود را به زور از زیر گلبرگ‌ها پیدا کنند. این کار آن‌ها را از کلاله دور نگه داشته و مانع خودگرده‌افشانی می‌شود. گل بعدی تعدادی از گرده‌های گل اول را بر روی کلاله‌هایش دریافت می‌کند و این چرخه ادامه می‌یابد.
گل‌های تمامی گونه‌ها عطر دارند. این عطر متغیر بوده اما غالباً تند و نامطبوع است. ساراسنیا فلاوا دارای یک عطر ویژه و بسیار تند است که مشابه ادرار گربه می‌باشد.

گل‌ها:
معمولاً دو هفته دوام می‌آورند. در انتهای دوره‌ی گل‌دهی، گلبرگ‌ها می‌افتند و تخمدان در صورت گرده‌افشانی، شروع به تورم می‌کند. دانه‌ها داخل 5 لوب شکل می‌گیرند که یکی از این لوب‌ها به شکل قابل توجهی دانه‌های کمتری را از سایر لوب‌ها تولید می‌کند. به طور متوسط بین 300 تا 600 دانه تولید می‌شوند که این تعداد به گونه و موفقیت در فرایند گرده‌افشانی بستگی دارد. 5 ماه طول می‌کشد تا دانه‌ها بالغ شوند که در این هنگام، پوسته‌ی دانه قهوه‌ای شده و باز می‌شود و دانه‌های آن پخش می‌شوند. دانه‌ها بین 1.5 الی 2 میلی‌متر طول داشته و دارای پوششی سخت و مومی هستند که آن‌ها را هیدروفوبیک می‌کند. بذر ساراسنیا نیازمند یک دوره‌ی زمانی است تا بتواند در تعداد بالا جوانه بزند. گیاهانی که از طریق بذر پرورش می‌یابند، بلافاصله تله‌های عملیاتی را درست می‌کنند، اگرچه شمایل این تله‌ها با تله‌های بزرگ‌سالی که در سال اول یا همان حدود شکل می‌گیرند متفاوت است و ساختار ساده‌تری دارند. گیاهان پس از کاشت بذر به 3 الی 5 سال زمان نیاز دارند تا بالغ شوند.

کاشت:
ساراسنیا به عنوان یک گیاه دارای کشت ساده و تکثیر وسیع شناخته می‌شود که توسط باغبان‌ها و مشتاقان گیاهان گوشت‌خوار کاشته می‌شود. ساراسنیا به خاک دارای رطوبت-خیسی مداوم، عاری از مواد مغذی و اسیدی نیاز دارد. معمولاً اگر مخلوط خاک گلدان حاوی خزه‌ی تورب را با ماسه یا پرلیت مخلوط کنید، چنین شرایطی حاصل می‌شود. از آنجایی که ریشه‌های گیاه به مواد مغذی و معدنی حساس هستند، فقط آب خالص نظیر آب مقطر، باران یا آب اسمز معکوس می‌تواند برای آبیاری گیاه استفاده شود. ساراسنیا شرایط آفتابی در طول فصل رشد را می‌پسندد، اما چند ماهی از زمستان نیاز به دوره‌ی رکود دارد که در آن نور و دما کاهش می‌یابند.

منبع